Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 30.08.2023

KOŞAMADAN BÜYÜMEK

Kırk yaşlarının üstünde gösteren adam yanında bir bebek arabasıyla geldi, bakkalın önündeki küçük iskemlelerden birine oturdu. Bakkal, önüne bir sehpa üstüne de güneşlik çekerken adam da bakkala istediklerini söyledi. Bebek arabasındaki çocuk, adamın dökülen saçlarını saymazsak inanılmayacak kadar adama benziyordu. Adam onun babası da olabilirdi dedesi de. Adam, elindeki telefonla uğraşırken çocuk arabada huysuzlandı. Çocuğu durduramayacağını anlayınca onu tutan bağları çözüp arabadan indirdi. Çocuk da yavaş adımlarla sağa sola doğru gitti geldi sonra kaldırıma doğru yürüdü. Kaldırımda biraz durduktan sonra koşmaya başladı, adam da büyük bir hızla kalkarak koştu, çocuğu tutup gittiği yönden çevirdi. Çocuk bu kez de diğer yöne doğru koşmaya başladı. Koşarken gülüyor, sevinç çığlıkları atıyordu. Adam yine hızlı adımlarla arkasından yetişti, çocuğu yakalayıp omzuna attı. Koşmak isteyen çocuk adamın omzunda tepiniyor, ağlıyordu. Adam çocuğu getirdi, yeniden arabaya koyup bağlarken bir kadın geldi. Bu ikisi karı-koca, çocuk da onlarınmış. Ancak ya çok geç evlenmişler ya da uzun yıllar çocukları olmamış olmalıydı. Kadın çocuğa doğru eğildi: ‘O benim kuzumun canı mı sıkılmış?’ diyerek huysuzlanan çocuğun yanağından öptü. Bu sırada iki kaşarlı tost ve iki çay gelmişti. İkisi de tostlarının ucundan koparıp çocuğun ağzına veriyor ancak ağlayan çocuk başını çeviriyor, ağzını açmıyordu. Bunalan adam ‘Of’ diyerek kaşlarını kaldırdı, elindeki telefonu çocuğa verdi. Telefonu alan ve babasının küçük bir kopyası olan çocuk sustu ve küçük parmaklarını telefonun üzerinde gezdirmeye başladı. Bu arada ikisi de tostlarından koparıp çocuğun ağzına veriyorlar, çocuk da farkında olmadan yiyordu. Sessizliği sağladıkları ortam da anne-baba da kendi aralarında konuşarak kahvaltılarını ettiler.

BEN SİZİN HAYRANINIZIM!

Hatice Hanım, kapıya bırakılan çöpleri, elindeki daha büyük çöp poşetine atarken kapıdaki kadının yüzüne bakarak: ‘Siz ne iyi bir insansınız, size hayranlık duyuyorum.’ dedi. Bu sözleri, ara sıra kendisine yaptığı ufak tefek yardımlar nedeniyle söylemiş olmalıydı. O da hemen ‘Benim yaptığım yardımları gözünde büyütme, keşke elimizden daha çoğu gelseydi.’ dedi ve ekledi: ‘Asıl ben sana hayranlık duyuyorum.’ Hatice Hanım şaşkınca bakarak sordu: ‘Niye ki?’ ‘Sen kendi torunun olmayan üstelik oğlunu ve torununu terk edip giden bir kadının önceki eşinden olan çocuğuna da kendi torunun gibi bakıyorsun ya işte ben o yüzden sana hayranım.’ dedi. Hatice Hanım: ‘Ne yapayım sokağa mı atayım, annesi oğlumla evlendiğinde üç aylıktı, elimde büyüdü, şimdi kaçıp gittiği adam çocuğu istememiş, kendi ailesinden de kimse istemeyince otobüse bindirip buraya göndermiş.’ diyerek süreci özetledi. ‘İşte sen bu yüzden hayran olunmaya layıksın.’ dedi kadın. Hatice Hanım çöpün poşetini çekerek giderken: ‘Ben, siz bana yardım ediyorsunuz diye öyle demedim.’ dedi. ‘Neden dedin öyleyse’ demedi kadın da kapıyı örterken.

İLHAN BAKIRCI

Beni davet eden arkadaşım, oradakilerle tanıştırmak üzere beni bir masaya götürdü. Birlikte oturduk. O birkaç cümle söyledikten sonra tanışma faslına geçtik. Ben, masadakilerden sağımda oturan genç hanıma baktım: ‘Benim eşim, İlhan Bakırcı’nın oğlunun arkadaşı, o yüzden bu akşam buradayız.’ dedi. Sonra yanındaki hanıma baktım: ‘Ben İlhan Bakırcı’nın kızıyım.’ dedi. Kafamı ‘anladım’, anlamında salladım. Sonra onun yanındaki hanıma baktım: ‘Ben İlhan Bakırcı’nın eşiyim’ dedi. Sonra yanındaki hanıma bakışımı çevirdim: ‘Ben İlhan Bakırcı’nın asistanıyım’ dedi. Onun yanındaki hanım: ‘Ben İlhan Bakırcı’dan doktora dersi alıyorum’ dedi. Onun yanında ellili yaşlarda gösteren hanım: ‘Benim eşim İlhan Bakırcı’nın arkadaşı’ dedi. Sonra beni oraya götüren arkadaşa döndüm: ‘Sen İlhan Bakırcı’nın nesisin?’ dedim, hep beraber güldük. ‘Ben kimsenin hiçbir şeyi değilim, sizi buradakilerle tanıştırmak istedim’ dedi. Herkes kendini tanıtınca sıra bana gelmişti: ‘Ben de Sevgi Durak, öğretmenim ve yazarım.’