Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 26.05.2025

KÂBUS SONRASI ACI GÜLÜMSEYİŞ

Hayırdır inşallah! Bismillah, diyerek başlamanın rahatlığını yaşıyorum Ernest, sen bunu belki de hiç anlamayacaksın. Yollar beni mi götürecek gittiğim yere ya da ben giderken mi yollarım açılacak bilmiyorum. Ama kaldıramayacağımı düşündüğüm çok söz duydu şu kulağım ve kaldıramam sandığım o kadar çok tavrı, davranışı kaldırmak zorunda kaldım ki… Neden mi? O kadar çok neden vardı ki hangisini sayayım. Yutkunamadığım ne kadar çok büyük lokmalar geldi dizildi boğazıma, hangisini tercih etmeliydim? Yutmayı mı, yutamayıp boğazıma dizilmesini mi, çiğneyip çıkarmayı mı ya da yutup çıkarmayı mı?

Neyse! Neyse, güzel bir söz. Neyse! ‘Bir kez daha üstünü örtelim, bir kez daha duymayalım, bir kez daha görmeyelim, bir kez daha sabır denizini büyütelim de tuzu ciğerimizi daha az yaksın, bir kez daha gönlümüzü kavuran ne varsa hepsini beyin terimizle, göz, gönül, kalp, vicdan terimizle söndürelim’, demenin kısacasıdır ‘Neyse’! Yeniden: Neyse!

Yorulduğumu hissediyorum, çok yorulduğumu. Gidecek bir yerimin olmamasının kısır döngüsüyle hep dönüp duruyor, yürüyor ama hiçbir yere ulaşamıyorum. Yürüyor ama mesafe alamıyorum. Yürüyorum ama istediğim yere doğru değil, geniş bir daire üzerinde yürür gibi yürüyorum. Kaderim benzemesin ama sen de böyle yürüdün, biliyorum artık Ernest. Zehirli bir yemeği yiyerek karın doyurduğunu bilmenin nasıl bir hazzı olabilir ki? İstediğin pek çok şeye sahip olup hiçbir şeyi olmayan bir yoksul gibi çaresizliği iliklerine kadar hissetmenin acısı nasıl tarif edilebilir ki? Kaderim benzemesin ama sen de böyle yandın, biliyorum artık Ernest. Kanatları koparılmış bir kuş gibi olmanın acısını nasıl tarif edebilirim sana. Kartal gördüklerini kümesteki tavuklara anlatsa hangisi inanır ki? Hiçbiri değil mi? İşte bu çaresizliği yaşıyorum. Kaptanın gemisini kayalıklara bile isteye sürdüğü çaresizliği. Beni bana bırakmasan iyi olur Ernest, çektiğim acı boyumu aşalı çok oldu.

Lokman hekim, bilge biri ama halkımız onu doktor olarak kabul etmiş Ernest. Ona sormuşlar: ‘- Hastamıza ne yedirelim? - Acı söz yedirmeyin de ne yedirseniz olur.’ demiş. Bu bir şairin ‘zehirle pişmiş aş’ (N.F. K.) tanımını aklıma getiriyor. ‘Acı söz yemek’ ve sorgulanmak, üstelik mutluluk duyduğun niteliklerinin sorgulanması: ‘Sen k……. ne ...n?’ Evet, buyur buradan yak mı denir böyle durumlar için ne denir bilmem ki. Ya da bazı durumlara örnek olsun diye şöyle bir olay anlatılır: ‘Kötü yola düşmüş bir kadın, bir başka kadınla kavga etmiş. Birbirlerine hakaret ederken kötü kadın, diğer kadına ‘o..pu’ demiş. Diğer kadın, şaşkın bir şekilde hakaret eden kadına bakmış ve şöyle demiş: ‘Benim sana diyeceğim sözü sen bana dedin, ben şimdi sana ne diyeyim bilmem ki?’ Nasıl buldun bu soruyu? İşte ben bu durumu yaşıyorum Ernest, hiç kuşkusuz insan insanın aynası imiş. Bana bu durumu yaşatan, kendi iç dünyasını yansıtıyor, bunu ben biliyorum ama kendisi bilmiyor. Neden mi? 'Büyüğün kadrini büyükler bilir.’ denilmiştir Ernest. Tabi sen bu sözü bilmeyebilirsin çünkü bu söz bir hadis. Hadis de ‘söz’ demek zaten ama biz Müslümanlar, Hz. Muhammed’e ait sözlere ‘hadis-i şerif’ yani ‘şerefli söz’ diyoruz. Evet, ‘Büyüğün kadrini büyükler bilir.’ Cahil ve nadan, ne bilsin değerli kişinin kadrini? O yüzden ‘Gübreliğe inip konan kargalar. Has bahçede gül kadrini ne bilir?’ demiş Karac’oğlan. Tabi sen şimdi Karac’oğlan da kim diyeceksin? O da bizim bir halk ozanımız. Ya da ‘Karga olan gül kıymeti bilemez.’ diyelim istersen.

İçim yanıyor Ernest, Gazze her gün kana bulanıyor. Dünyanın her yerinde bu soykırıma itirazlar var. Ancak yönetimler o kadar köleleşmiş ki yönetimlerden bu soykırımı durduracak güçte bir duruş gelmiyor. Bugün terör şebekesi İsrail’in Türkiye büyükelçiliği önünde, kadınlar tarafından yapılan oturma eylemine, polisler çok sert müdahale etmişler. Ben yaşamaya utanıyorum Ernest. Sen yaşamaktan memnun musun, onlar memnun mu? Ah ‘Nerde benim mor sümbüllü bağlarım.’ Tırnağına taş değmesin diye titrediklerimizin sanki hiç yaşamamışlar gibi gitmesi, dayanılacak şey mi? Ah Gazze! Seni sevenler nerde? Farzı, vacibi, sünneti, cihadı bize öğreten o çok bilmişler nerde? Sana koşacak yiğitler nerde?

Evet, her gelen gidecek ama nasıl gidecek? Feda olmak ya da feda etmekten hangisi daha zor hangisi daha ağır, bilemedim ki! Ey gönül köşkümün kırkıncı odası! Bugün hangi masalı anlatarak seni teskin edeyim? Bugün hangi ninni ile uyumak istersin? Bugün ne istersin sihirli lambadan söyle? Gökten üç elma düşse hepsi Gazze’ye… - Rim, deden Gazzeli Halid Nabhan, seni çok özlemiş, bu bayram birliktesiniz, hadi iyisin yine. Şimdiden bayramın mübarek olsun. (- Ernest, söylediklerimin hepsini yazdın mı? -Yazdım. - Ama Ernest, sen buraya son cümle olarak ‘Aşağılık kompleksine sahip kişiler, bildikleri herkesi aşağılayarak kendilerinin daha iyi olduğunu hissetmek isterler.’ yazmışsın. Ben böyle bir söz söylemedim ki. - Evet, yazının sonuna bir cümle de ben ekleyeyim istedim. - …  sessizce gülümseyip başını eğdi, bu mutluluk gülümsemesi değildi. Eskiler buna ‘tebessüm-i elem’ yani ‘acı gülümseyiş’ derlerdi.

(Devam edecek.)