Ayten DURMUŞ

Ben bir gül bahçesiydim, bahtıma kıran düştü
Vurdu yakan rüzgârlar, ardından vuran düştü

Ayakta kalamadı ölümlü hiçbir varlık
Son tufanda doğrulan, oturan, duran düştü

Bir umudun ardında yürüdüm tüm yolları
Sorular öksüz kaldı, soruyu soran düştü

Bekledim nice yıllar, gönlümü saray edip
Hamurumu sevgiyle karıp yoğuran düştü

Ben giderken yanımda nice başı dumanlı
Dağların zirvesini yar diye saran düştü

İçim yandı kimseye tek bir söz diyemedim
Düşmanlar her yandaydı, gönlüme yaran düştü

Karanlık öldürmesin diye çırpınıp durdum
Her kim yola çıkmışsa menzile varan düştü

Kimsesiz kaldığımda ağladım gizli saklı
Bütün kırıklarımı tek tek onaran düştü

Beratımı yırtarak düzen-dolap kurdular
Tüm tuzaklara er-geç tuzağı kuran düştü

Şimdi karabasanlar, kuşatır düş yerine
Öldüren kâbusları iyiye yoran düştü

Dediler: Yoruldun mu, soluğun titrer neden
Saldığında gökleri inleten naran düştü

‘Niçin?’ dedim, sesimin yankısı cevap verdi:  
Umut adı verilen son yanık çıran düştü

Düşlerim yuvarlandı çığ gibi enginlere
Düşen bir yıldız gibi durmadı her an düştü

Özgürlük bekliyordum yürek zindanlarımda   
Kendimi yaktığımda yakıp kavuran düştü

Bu münafık hayata asla alışamadım
Sanki susuz çöllerde kumla savuran düştü

An olur üçer beşer biçer ölüm tırpanı
Hesap kolaymış dedim; dediler: Daran düştü

Acımak gerekmez mi, yaşamadan ölene
Şakağımda kurşunlar, gönlümden vuran düştü

Bir düştüm, düştüm çünkü rüyamı yoran düştü!
Rüyamı yoran düştü!