Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 07.07.2020

Her gün ayrı telden çaldın, üfledin

Ne dengeye geldin ne de vazgeçtin

Hisli konuşurdu laf yapan ağzın

Çeyrek ilmin vardı ‘Ben tamım!’ dedin

 

Hem kendini yordun hem de bizleri

Sildin gidilecek yolu, izleri

Bir sendin doğrucu, sendin gerçekçi

Gösterirdin güya arsız yüzleri

 

Yanımızda durdun, aldattın bizi

Geçecektik senle koca denizi

Kıyıda bir asa gerekir diye

Dal koymadın kırdın, dutu, cevizi

 

Eski kirlilere, şimdi pak dersin

Neye yanlış dedin, şimdi hak dersin

İlkeler, ölçüler senin elinde

Bekliyorum bir gün: Enelhak dersin

 

Nice veballere gireceğine

Saçtığın yanlışı dereceğine

Oturup çalışsan, sussaydın biraz

Az bilgiyle hüküm vereceğine

 

Korkup boğulmaktan küfrün selinde

Hablullah var sandık senin elinde

Sanırdık ki yeni şeyler söylersin

Süslenirmiş eski sözler dilinde

 

Sanma sana kızgın, sana kırgınım

Ben kimseye değil bana dargınım

Acıdım ömrümden geçen yıllara

Kendime zincirdim, kendime kınım

 

Ne uğruna heder oldu yıllarım

Umutsuzca yorgun düştü kollarım

Sırtımı yol ettim, kim nere gitti

Meğer içimdeymiş bütün yollarım

 

Omuz verdim zulme hesap sor diye

Düzenimi yeni baştan kur diye

Azgınlaşma yeter, daha sözüm çok

Ben yanmadım, sen bir sefa sür diye

 

Ey gönlüm! Yönünü öte döndürme

Yanasım var daha beni söndürme

İstersen zulmüme bedel kurduğun

Bu darağacından beni indirme

 

Ben şu Ayten gibi sözü çoğaltmam

Bal sanıp meraktan zıkkımı tatmam

‘Tövbe!’ der geçerim, yanıldığımda

Kendime acırım, çarmıhı çatmam. 

Sevgim bedelsizdir, kimseye satmam