Ayten DURMUŞ
Sustun geri çekildin kabuğunun içine
Ben seni bilmez miyim volkansın yine gönül!
Kuşattın her yanımı, girdabın derinine
Çekmeye niyetlisin, tufansın yine gönül!
Yüzüne her gülene bin sevgiyle sarıldın
Demesen de anladım; çok incindin, kırıldın
Oysa insan nankördür, niçin böyle darıldın
Geçmişten kalmış gibi viransın yine gönül!
‘Gitme gel, dengimde dur, ayağın değsin yere
Vurma başını taşa!’ demedim mi kaç kere
Dağlar yıkan ahını saldığında göklere
Göz gözü görmez oldu, dumansın yine gönül!
Hep sessizce eğildim sen sırtıma bindikçe
Gökler gibi kükredin ben çekilip sindikçe
Topaklanıp büyüdün yere doğru indikçe
Çığlar gibi başıma kopansın yine gönül!
Yüzüme bakmıyorsun, kızgınsın yine niçin
Çarpımı yok olmaz mı, sıfırla yok ve hiçin
Uğraştım tüm gücümle seni doğrultmak için
Ellerimden kayarak sapansın yine gönül!
‘Söz artık benim!’ deyip ağzıma vurdun keti
Neden ikiz sayarsın sevgi ile nefreti
Kendine acımadan kopardın kıyameti
Alt üstsün neden ahir zamansın yine gönül!
Demiştim: ‘Bin acıyla aşkı öğrenir belki
Aşkta yanarken aşkı bilmemişsin oysaki
Sorarım: ‘Mutlu musun?’ tek cevabın: ‘Bilmem ki?’
Ben ağlarken gülerek duransın yine gönül!
Kalktım, her düştüğümde, umutluydum yarından
Varlığım sermayense hissemi ver kârından
Okudum isteğini kızgın bakışlarından
Anladım ki katlime fermansın yine gönül!
Tüm sırrını açmadın bazen benden utanıp
Okşadın her yaramı kırıklarımı sarıp
Girdiğim her savaşta ölümlerden kurtarıp
Tam alnımın çatından vuransın yine gönül!
Tam alnımın çatından vuransın yine gönül!
