Ayten DURMUŞ
Sevgili! Kar mı yağdı yüreğinin yazına
Baharın neden çekti zemheri ayazına
Sen benim gözlerinden sonsuza baktığımsın
Kuru çayla coşarak denize aktığımsın
Kar eriyip kalkınca açan çiçeğim sensin
Yüreğimde herkesten gizlediğim yer sensin
Beni yoran dünyada yaşamak isteğimsin
Sen benim gözüm değil gözümde bebeğimsin
Bilmem ki bilir misin içimi yakan derdi
Kaç kez meydan okudum, kaç kere yere serdi
Yıllardır senin için katlanıp dayanırım
Yaşadığım her sabah azaba uyanırım
Bu ömrün sonunda sen, belki bunu bilmezsin
Ölürüm bir gurbette belki de sen gelmezsin
Diyemem canım yanar, gel artık yanımda dur
Ağzımın tadı olsun, gerisi elbet olur
Tek aydınlık günüsün sen dünya zindanımın
Gönlümdeki sargısı hep kanayan yanımın
Hangi kuyuya düştün tutayım ver elini
Hangi acı susturmuş, baldan tatlı dilini
Benim sessiz çığlığım gelir mi kulağına
Masal değil ki vursun yankısı Kaf Dağı’na
Yavaşça ölüyorum bir kâbusun koynunda
Bu gidişin vebali bilmem kimin boynunda
Umut ne, bir cevap ver, yüzümü güldür canım
Yaşanmayan dünyamda ölümü öldür canım
Sonra ben dirileyim doğmuş gibi anamdan
Yarasa karanlığı gitsin benim dünyamdan
Bir de selamın gelsin, doğrulsun yorgun gönlüm
Bana gelmek isterse mutluyken gelsin ölüm
Sevgili! Kar yağmasın yüreğinin yazına
Baharın hiç çekmesin zemheri ayazına
Zemheri ayazına…
