Ayten DURMUŞ

Dinlemeyi bilene konuşan gözler vardır

Sırlarını içinde saklayan yüzler vardır

Bir tek güle emanet edilen sözler vardır

Sen o sözü ey gönül bilmem neden almadın.  

 

Diyemem kimler kırdı dünyamın direğini

Dizimde uyutmadım ağrıyan yüreğimi

Bir gülden öğrendim ben bir gün gideceğimi

Güller soldu ey gönül ancak sen hiç solmadın. 

 

Yılgınlığın dumanı inerken gözlerime

İstedim ki basarak yürünsün izlerime

Şerh düştü yalancılar dosdoğru sözlerime

Doğru belli ey gönül sen yanlışı silmedin. 

 

İstedim gerçekleşsin ayık gördüğüm rüya

İstedim benim için bir tek gün dönsün dünya

Bir nisan yağmurunda gönül durdu duaya

Herkes geldi ey gönül bekledim sen gelmedin. 

 

Sordum sana dedin ki: Kardeştir örs ve çekiç

Aşk ateş denizidir, çok değil bir yudum iç.

Doruğu geçtik artık bahane uydurma hiç

Kaybolunca ey gönül beni neden bulmadın. 

 

Çok bekledim gelmedin başı dönen dünyama 

Yıllar süren yokluğun böğrümde saplı kama

Sensizlik çöllerinde gün ererken akşama 

Sel gidince ey gönül neden bende kalmadın. 

 

İndi tüm yelkenlerim sen yanıma gelince

Özgür başını bana kölem gibi eğince

Korkumun dağlarına yıldırımlar inince

Kimsesizdim ey gönül neden yoldaş olmadın. 

 

Aynı sözü söylemez kalbim ile kalemim

Dengesizdir bu yüzden çalkalanır yüreğim

Söyle suçum her neyse kısasımı dilerim

Vursun düşman ey gönül dedim beni salmadın. 

 

Özleminle gözüme gölge düştü o zaman

Hicran sinen dağımı bürüdü kızıl duman

Acı haberler aldım yüreğime saplanan

Seni kaç kez ey gönül dara çektim ölmedin. 

 

Vuruldun her gönülde od yakan közlerime

Nice sırlar gizledim kan döken gözlerime

Yoruldum kara sular inerken dizlerime

Herkes geldi ey gönül sen kapımı çalmadın.

 

Yazgı denilen şeyi her okuyan anlamaz 

O yeşil mevsimlerin kulakları çınlamaz

Uğruna baş koysa da her arayan bulamaz

İncim saklı ey gönül denizime dalmadın.  

 

Alçak gönüllü isem demedim ki alçağım

Eğrilirsem kendime bileylenmiş bıçağım

Elden değil kendimden nice yıldır kaçağım

Yokluğumda ey gönül aramaktan yılmadın. 

 

Ne desem şu dünyada mutluluk umanlara

Bir zaman düşüncemi kaplayan dumanlara

Çirkin kokan bakıştan yılıp savrulanlara

Hiç bakmadın ey gönül seferini bölmedin. 

 

Muhabbet mülkünde sen neden elle coşarsın

Dere tepe aldırmaz yorulmadan koşarsın

Sıra bana gelince volkan olur taşarsın

Söyle neden ey gönül hiç yüzüme gülmedin.

 

Bekledim yüreğime aşkın yağmuru insin

Bir saçağın altına sığındım yağmur dinsin

İstedim bu dünyada tüm sevenler sevinsin 

Son duamı ey gönül hiçbir zaman bilmedin.

 

Son duamı ey gönül hiçbir zaman bilmedin…