Ayten DURMUŞ

Ben seni hep hoş tuttum, otağ verdim bağrımda 

Senin beni terk edip gitmen nedendir gönül?

Arka dönünce sana gölge gibi ardımda

Peşimden koşup bana yetmen nedendir gönül? 

 

Hangi gülden yadigâr ellerindeki kına

İnlemen yürek yakar yâr düşünce aklına 

Bağında yaşanan her ayrılık acısına  

Bir şeyda bülbül gibi ötmen nedendir gönül?

 

Buyruğa boyun eğip dönerken hep yerküre 

Bin çabayla yönümü ben de döndüm göklere

El yordamıyla beni bakla arayan köre

Mahalle pazarında satman nedendir gönül?

 

Etimi kemiğimden ayıran demir tarak

Ceylanıma saldırır yaylamda uluyarak

İsyanımı susturup aklımı yok sayarak 

Bir koyun gibi beni gütmen nedendir gönül?

 

Özleyen herkes gitti görmeye sılasını

Gittiğin yerde benden buldun mu âlâsını

Dağımda avladığın bir ceylan balasını

Çakallar arasına katman nedendir gönül 

 

‘Yalnız benim’ diyerek açık ettin huyunu

Beni düşürmek için derin kazdın kuyunu

Getirdin kırk dereden kırk testilik suyunu

Yar başında durdurup itmen nedendir gönül?

 

Ben kendi çöllerimde çaresiz çırpınırken

Senin yolun olurdum sen geçerdin üstümden

Bir tek yudum su için kapında dilenirken

Kıvranan girdabında yutman nedendir gönül?

 

Hangi suçun duvarı aramıza ördüğün

İyiliğim yok mu hiç, hep mi zulüm gördüğün

Yorulmuş bineğimi vaha diye sürdüğün 

Çöllerinde beni yok etmen nedendir gönül?

 

Hicran vadilerinin harlanmış ateşiyle

Yakarak dolaştırdın ruhumu, ruh eşiyle  

Ak-kara karıştırdın, az bulunan iyiyle

Kötüyü birbirine çatman nedendir gönül?

 

Tüm büyük sözlerime dedim: ‘Tövbe Yarabbi!

Sen kıldın beni sevda sözlerinin edibi.’

Madem öyle senin hep çakırdikeni gibi

Ruhuma her yanından batman nedendir gönül?

 

Nankörsün, vefasızsın, ne olur bilmem sonun

Sözü bitir, kalmadı ipe serecek unun

Bana ‘Sevgili’ derdin madem öyle Yusuf’un

Satıldığı pazarda satman nedendir gönül?

 

Yol yordam öğretiyor, gördün mü yeni yetme?

Ayaklar baş olunca dedim sana: ‘Dert etme!’

Volkan gibi patlarım artık daha zulmetme

İsyanımı içimde tutman nedendir gönül?

 

Süreyya yıldızıyla bir tutardın sen beni

Ruhumu yok sayarsan tanımlar mı ten beni

Tanıyan herkes gibi sen de severken beni

Şimdi alçaklarla bir tutman nedendir gönül

 

Soluduğundan bizim yaylanın havasını 

Herkes gibi güderdin yiğitlik davasını

Beklemeden inecek umudun kovasını

Düştüğün her kuyuda yitmen nedendir gönül?

 

Benim de yaram kanar ey dertlerin tabibi

Gör benimle savaşıp elle barışan kalbi

Kurak toprakta gezen ince bir dere gibi

Menzile ulaşmadan bitmen nedendir gönül?

 

Dedin ki: Ben özgürüm, gitmeye hakkım yok mu?

Bülbül gibi güllere ötmeye hakkım yok mu?

Bir aşka varlığımı satmaya hakkım yok mu?

Diye beni yokluğa atman nedendir gönül?

 

Benzerin var mı diye gezdim koca cihanda

Sensiz hayat tatsızdı, umut tükendi canda

Diyar diyar ararken seni bulduğum anda 

Beni gurbette koyup gitmen nedendir gönül?

 

Yüreğini üşüten yalnızlığı giyerek

Dedin: Ne yâr isterim ne bana yâran gerek

Bedeli ömrüm olan bengisuyu iterek

Zehir karışmış balı tatman nedendir gönül?

 

Kim aldı seni benden hangi pazarda bulup 

Sonbahara ulaşmış gül gibi benzin solup

Haksız yere suçlanmış yaramaz çocuk olup 

Kıvrılıp dizlerime yatman nedendir gönül?