Ayten DURMUŞ

Öğüt veren büyükler: ‘Gün akşamlıdır’ derdi

Yaşadım akşamı ben, bunun sabahı var mı?

 

Gök renkli evrenimin göçtü orta direği

Kutlu bir el dokunup yeni baştan kurar mı?

 

İçim yanıyor yine sil süpür şu gönlümü

Adım bastığım yerin her tarafı mezar mı?

 

Düşlerimi alarak kaçıp gitmek istedim 

Ben yollarda koştukça koştuğum yol uzar mı?

 

Başını yumruklayan hayallerim yoruldu

Yatırsam bebek gibi ninnilerle sızar mı?

 

Sözüme sinen hüzün ‘La tahzen’i duymadı

Duyarsa duygulanıp gözü kan-yaş dolar mı?

 

Görülmek korkusundan gönlünce ağlamayan  

Korkaklar yine benden kahramanlık umar mı?

 

Göklerden daha yüce gün değmez dağlarımda

Sakladığım volkanda umutsuzluk patlar mı?

 

Öğret bana ben nasıl ayakta kalacağım 

Mirasımı saklayan eğrilmiş bir duvar mı?

 

Çünkü kitaplarımda sorduğum sorular yok  

Senin kitabın benim sorumu cevaplar mı?

 

Bel bağladım kendine insan diyen herkese

Seslensem ta özümden sözümü duyarlar mı?

 

Yanıma yoldaş olur sanıp da çağırdığım

Kendisini bana yük ettiğini anlar mı?

 

Evet, temiz yaşadım başım diktir önümde

Bilmem dünyada herkes dediğine uyar mı?

 

Tufan gününden önce sağlam yaptım gemimi 

Dağlar gibi dalgalar gemimi çalkalar mı? 

 

Gece gündüz çalıştım, ömürlük emeğimdi 

Gemime binmeyenler yüreğimi dağlar mı?

 

Bir oyundan ibaret olmamışken hayatım

Ebeler sobelemiş tüm canlarım yanar mı?

 

Büyülendi sesimin ahengiyle esen yel  

Bülbüller, kanaryalar duysa beni coşar mı?

 

Bildirdiğim müjdeyi neden anlamıyorsun?

Nedir seni yollarda eğleyen kuşkular mı?

 

Sen bir gelsen… Aydınlık gelse ruh evrenime

Desem: Söyle yazgımız mutluluğu yazar mı?

 

Öğüt veren büyükler: ‘Gün akşamlıdır’ derdi

Yaşadım akşamı ben, bunun sabahı var mı?

 

Var, dediler büyükler; var dediler büyükler!