Esma orta halli bir ailenin kızı olarak dünyaya geldi. Çok sevimliydi, giyinmekten, gezmekten son derece hoşlanırdı. Aynanın karşısında saatlerce süslenir, kendi kendisiyle uğraşır dururdu. Kendisini beğeniyordu, güzeldi de hiç kuşkusuz. Boy pos, kara kaşları, kara gözleri, siyah hafif dalgalı gür saçları, sesinin tatlılığı, duruşundaki hanımefendilik görenlere, “Allah övmüş de yaratmış.” dedirtiyordu.
On dokuz yaşında iyi bir evlilik yaptı. Yokluk ve darlık nedir hiç tanımadı. O yıllarda kaloriferli evler yeni yeni yaygınlaşıyordu. O da kocasından kaloriferli bir ev istedi, geniş ve güneş gören cepheden, olunca iyisi olsun, diyordu.
Gerçekten de olunca iyisi oldu. Tam istedikleri gibi bir evin sahibi oldular. Esma bu yeni eve, önceki eşyalarından hiç birisini istemedi, epeyce harcama yapılarak yenileri alındı. Yeni takımlar, yeni halılar, yeni perdeler....Her şey dört dörtlüktü evinde, hani neredeyse kullanmaya kıyamıyordu hiçbir şeyini.
Kızı Zeliha iyi bir evlilik yapmıştı ve mutluydu. Oğlu Cemalettin okuduğu fakülteyi seviyor ve daha şimdiden mesleğiyle ilgili epeyce projeye sahipti. Yani her şey yolundaydı.
Bir şey dışında......
O bir şey, oğlunun okul bitiminde evleneceğini söylediği kızdı. Onu uygun bulmadığını, oğluna modern bir eş istediğini söylemesi, oğlunda hiçbir değişikliğe sebep olmadı. Ama, daha askerlik vs olduğu için konunun üzerine gitmiyor, geçecek dönemde ya kızın evleneceğini ya da oğlunun ondan vazgeçeceğini umuyordu. Bugüne kadar oğlu onu asla kırmamış, bir dediğini iki etmemişti, herhalde bu duruma da bir çare bulacak, yani hayatını annesinin istediği gibi şekillendirecekti.
Ve o günlerde ailenin ortasına bomba gibi düşen korkunç gerçek: Esma kanser imiş.
Canım kızım, o dönemi hatırlıyorsun, zavallı kadıncağızın tedavi sebebiyle tamamen dökülen saçlarından yoksun kalan başı, güneş vurdukça parlar, Onun mutfak balkonuna bu şekilde giriş çıkışı bizi son derece üzerdi.
Aradan aylar geçti.
Umut vaat eden doktorlar ve uzayıp giden tedavi.
Uzun gecelerden birinde ötelere yolculuk.
Zeliha, babasını ve erkek kardeşini yalnız bırakmamaya çalışıyordu. Sık sık gelerek evi temizliyor, birkaç çeşit yemek yaparak gidiyordu.
Cemalettin askere gidecekti, gitmeden babasından, kendisini istediği kızla sözlemesini istedi ve sessiz sedasız söz oldu, birer yüzük takıldı. Askerlik dönüşü onunla evleneceklerdi.
Şimdi sıra babasındaydı. Kendisine de ablasına da çok zor gelmesine rağmen, henüz yaşlı sayılmayan babası yalnız yaşayamazdı, bu sebeple onu everdiler.
Babasına uygun yaşta dul bir hanımla evlendirmişlerdi. Birkaç gün sonra Cemalettin gitti.
Hiçbir şey bizi, bu eve yeni hanımın gelişi kadar etkilememişti. Her şey aynıydı, sanki bir filmde anne ve eş rolü oynayan oyuncu, bir sebeple ayrılmış yerine yeni bir oyuncu gelmiş onunla devam ediliyordu.
İki ay sonra o kullanılmaya kıyılamayan eşyalarla birlikte ev satılmıştı, çünkü; yeni hanım, önceki hanımın hatıralarıyla dolu bu evde kocasının –artık onun kocası- daha fazla kalmasını istemiyormuş. Satıldı ve gittiler. şimdi aynı dekor içerisinde hepsi değişen oyuncular var gibi.
Yavrucuğum,
Bize hüzün veren şeylerden biri de; çoğu belki ancak bir kere giyilmiş, bazıları ilerideki özel günlerde giyilmek üzere hazırlanmış pek çok kıyafetin verileceği kimse bulunamamasıydı. Artık yeni ismiyle bu “ ölü soykaları”’nı kimse istemiyordu.
İşte sevgili kızım,
Birlikte an be an paylaşarak seyrettiğimiz bu olayı asla unutma.
Sahip olduğumuz şeyin ancak bu kadar sahibiyiz.
Dar yerlerde daralan yürekler, toprağın içine girip üstü örtüldüğünde ne yapacak, bunu şimdilik yeterince bilemeyiz.
Canım kızım,
Hiç unutma, sahip olduğunu sandığın her şeyin emanetçisisin.
Ölmeyecek gibi yaşama.
Ömrünü en değerli sermayen bil, gereksiz şeyler için tüketme.
Bir de canım kızım annen seni çok seviyor bunu hiç unutma e mi.
