Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 12.05.2024

Günü gelince ben de gideceğim dünyadan

‘Yavrum!’ diye seslenen bir sesim olmayacak

Sızlayacak burnunun direği bayramlarda

‘Annem!’ diye gittiğin bir kapın kalmayacak.

 

Nazar olmuştur diye nas-felak okuduğum

Anı düşlerken elin, elimi arayacak

‘Rabbim koru, esirge! Âmin!’ diye yüzüne

Üflerken yanakların nefesimi duyacak.

 

Bilmem ki ulaştı mı bitmeyen dualarım

Merhametli gönlünün ağrıyan yanlarına

Gülümserken dudağın gözlerin ıslanacak

‘Kahve severdi annem’ derken yakınlarına.

 

Düşlerden ayılırken gerçeğin kucağında

Belki de yokluğumda yokluğumu duyacak

Beni üzdüğün anlar aklına geldiğinde

Pişmanlık acısıyla yüreğin sızlayacak.

 

Çocukların olacak kucağında, yanında

Bazen bana benzetip benden söz edeceksin

Unutuş ülkesine kanat açan anılar

Yola düşüp giderken yanında gideceksin.

 

Alışıp yokluğuma yılları sayamazsın

Bir sıcaklık ararsın mezar taşıma gelip

Evrenin yasası bu, gelen gitmek zorunda

Yaşamaya devam et, yaşlı gözünü silip.

 

‘Unutmak mı ne mümkün, anne olsan bilirsin

Ölsem seni unutmam!’ derdim ve unutmadım.

Haşır neşir olunca hesap-kitap zor yavrum

Diyeceğim ki orda: ‘Helal sana her hakkım.’

 

Hoşnutluk makamına ‘Buyur’ edip denirse:

‘Hep yoruldun, gel artık yaşa hiç yorulmadan’

Derim ki: ‘Rabbim bana bu lütfunu tamamla

Hiçbir yer cennet olmaz, çocuklarım olmadan’

 

Bütün parlak yıldızlar üzerimde doğarken

Başımı kaldıramam şükür secdelerimden

Üzüntüsüzlük yurdu, demek böyleymiş meğer

Yaşadığım mutluluk okunsun gözlerimden. (A. D.)