Ayten DURMUŞ, hertaraf.com 31.08.2021

Tabii ki demir! :) Bu soru insanlara özellikle de çocuklara dalgınken sorulduğunda, verilen cevap çoğu kere bu oluyor. Çünkü demir, ağırlığıyla belirginleşmiş bir maddedir. Bu bağlamda söz etmek istediğim bir konu var.

Herkes gibi ben de yıllardır insanlarla birlikte yaşıyorum. Geniş ailem, öğrencilerim, dost ve arkadaşlarım hatta yalnızca birkaç gün, birkaç saat birlikte olduğum insanların benimle paylaştıklarından bana kalan çok şey oldu. Önceleri: ‘İlk defa gördüğüm bir insan bana neden kendisiyle ilgili bu kadar özel bir konudan söz ediyor? Ben böyle konuları başkalarıyla paylaşamam.’ dedimse de sonraki yıllarda ben de alıştım insanların benimle en özel konularını en açık biçimde paylaşmalarına. Çoğu kez benden birkaç cümle bekliyorlardı, bazen de dinlenmeyi, anlaşılmayı ya da haklı mı haksız mı oldukları konusuna bir başka gözle bakılmasını istiyorlardı. Tabii hepsinden önce bir de sır tutan bir ağız bekliyorlardı.

İşin doğrusu ben de insanların gönüllerini onarmak gibi yorucu bir işten hiç yorulmadım çünkü bir süre sonra gördüm ki paylaşımların bir kısmı beni ne kadar üzüyorsa benim onlar için yapabildiğim ufak tefek yardımlar da beni o kadar mutlu ediyordu.

Peki, tüm bunlarla ne demek istiyorum. Demek istiyorum ki yıllardır türlü yöntemlerle öğrendiklerim bende bir deneyim birikimi olarak toparlandı. Bu yazıda bu birikimin bana öğrettiğinden bir bölümü paylaşmak istiyorum. Belki bu paylaşımın kelebek etkisi, üç beş kişinin gönlüne tatlı esintiler olarak ulaşabilir.

Anladım ki dünyada hiç kimse için dört dörtlük bir mutluluk yoktur. Olsaydı burası dünya (alçak yer) olmaz, yüksek yer/cennetüla’la olurdu. Anladım ki her insanın gönlünün bir köşesinde kanayan bir yarası vardır. Anladım ki her insanın küllenmiş, kabuk bağlamış yaraları da vardır, dokunulursa kanayan. Anladım ki her insanın yetersizlikleri, eksiklikleri, kendine güvensizlikleri, korkuları, acıları vardır. Anladım ki kimileri bunun bilincinde ve bunlardan söz edebiliyorlar; kimileri de bilincinde değil, bunlardan söz edemiyor, kendilerinde bulunan sorunları başka adlarla ifade ediyor veya başka sorunlarla örtüyorlar. Anladım ki çoğu insanlar, kendi sorumluluklarını başkalarına yıkarak rahatlama yolunu seçiyorlar. Anladım ki çoğu kişiler, yirmisinde yaptıkları bir yanlışın acısını ömür boyu çekiyor, ömür boyu görünür-görünmez gözyaşlarıyla ağlıyorlar.

Bunlardan birisi: ‘Her yanlışımın tövbesini ettim, bir yanlışımın tövbesini ömür boyu edemedim.’ dedi. Açıklayınca anladım ki bu kişinin ömür boyu edemediği tövbe, evlilik konusunda verdiği kararmış. Herkesin böyle veya başka biçimde tövbesiz yani geri dönüşü çok zor veya söz konusu olmayan yanlışları vardır. Bir başkası da okuduğu okul için benzer cümleleri kurmuştu. Bir başkası, yurt dışına çıkmakla ülkede kalmak arasında karar vermek durumunda kaldığında, yurt dışına gitmenin yanlışlığını anlatarak benzer pişmanlıkları ifade etmişti. Bu yazıyı yazarken nice kişilerin anlattıklarından belleğimde kalan izler üzerinde düşündüklerim bana gösterdi ve bir daha anladım ki biz hepimiz, kendimizle ilgili olumsuzluklarda başkalarını suçlamaya hazırız. Ancak kendimizle ilgili olumlu durumlarda, bu duruma destek olanları unutup madalyayı tek başına boynumuza takıyoruz.

Herkesin kendisine sorun ettiği birbirinden başka bir sürü konu, olay, durum var. Tüm bunlar -az çok- genellenerek ortak bir değerlendirilmeye alınabilir. Şöyle ki:

Bazı kişiler düşünelim: Bunlardan birincisi, iki kilo demir olan yükünü, kendi başına taç yapsın.  İkincisi, iki kilo olan pamuk yükünü, balyalayıp omuzlansın. Üçüncüsü, iki kilo buğday olan yükünü, sırtında çuvalla taşısın. Dördüncüsü, iki kilo altın olan yükünü bir kemerle beline sarsın. Beşincisi, iki kilo ot olan yükünü sırtında taşısın. Altıncısı, iki kilo odun olan yükünü bağlayıp ardında sürüyerek götürsün. Yedincisi, iki kilo korku olan yükünü, kalbinde taşısın. Sekizincisi, iki kilo sevgi olan yükünü, gönlünde taşısın. Dokuzuncusu, iki kilo bilgi olan yükünü kendi taşırken kime vereceğini arayıp dursun… Bazen bunların birkaçı bir kişide olsa da onların toplamı da iki kilo olsun.

Burada yüklerinin türünden söz ettiğim her kişi, kendi yükünden yorulduğunda, kendisiyle aynı yükü taşımayan kişilere bakarak onların şu geçici dünyada ne kadar da rahat ve mutlu yaşadıklarını düşünür. Sırtında pamuk taşıyan, demir taşıyana bakar, onun kendisi gibi omzunda bir pamuk balyası olmadığını görünce, onu kendisinden daha iyi, daha mutlu sayar. Tüm bunlarla ne demek istiyorum?

Demek istiyorum ki: Bu geçici dünyada herkesin iki kilo yükü var. Kimse bu konuda başkalarından kötü durumda değil. Bir tek sorun var; kişi, sınavda kendisine çıkan bu yükü, nasıl taşımaya karar verdi? Başında mı, sırtında mı, belinde mi, omzunda mı, kollarında mı, kalbide mi, gönlünde mi, yüreğinde mi, ruhunda mı?

İnsan sınırlı sayıdaki kişilere bakarak kendisini daraltmak yerine daha çok kişiye bakarak kendisini rahatlatmalıdır çünkü gerçekte dünyadaki herkesin taşıması gereken iki kilo yükü var.