Kaybolsam ne olur bu şehirde

Bir daha kaybolmazdım

Bu hepsi birbirinde yok olmuş

Bu hepsi birbirine benzeyen

Şahsiyetsiz sokaklarda

Aramazdım geçip gitmiş

Ne varsa gözümde kalan

Ne varsa ardından bakakaldığım.

 

Yaşamak istemiyorum

Efendilerini doğuranlarla

Doğurduklarını öldürenlerin

Kol kola güldüğü bu yerlerde

Beni çiçeklerin yeşil açtığı

Yaprakların arasında kaybolan

Kaybolacağım yerlere götür

Boş sözlerin asıldığı yerlere

 

Dağa tekme atan bir çocuk öfkesiyle

Yaşamak yeryüzünde, nereye kadar

Ninni benim öfkelerim, ninni de ninni

Hanimiş de kuzumun yaptığı kâğıt gemi

Bizi alıp götürsün Nuh’un ardından

Bizi korusun tufandan, kayalıktan

Soran var mı içimdeki tufandan

Soran var mı içimdeki nirandan

 

Kaportası güzel kişiler vardır

Tıpkı güzel sesler gibi fakat sözü yok

Dünyayı çevrelerinde dönüyor sanır bunlar

Ne dünyası, hatta bütün evreni

Kim söyleyecek bunlara kim

Bir toz zerresi kadar bile olmadıklarını

Tevazusuz, hadsiz, edepsiz

Çiçekleri koklamak da neyin nesidir.

 

Müekked vahşet karşısında

Hüsnü ta’lil, teşbih, istiare

Müebbede mahkûm olmadığım yıllarda

Yaşayacağım bir dünya kurmak istedim

Her genç gibi… Olmadı

Yaşadığım dünya beni kurdu

Oturttu, gönlümde kanatlanmış ne varsa

Vurdu şakağından hayallerimi

 

 Bilmem ki aziz dostum, navigasyonla gel istersen

Buranın adresini bilen var mı söyleyin

Ya da bir konum atın, verdiğim numaraya

Kimsenin bahanesi kalmasın artık

Buluşma günümüzde bilmiyorduk demeye

Kimse habersiz gibi davranamasın

Çok katlı mezarların herhangi bir katında

Güneş görsün, son çiçek de solmasın…

 

Suni teneffüs, taze kan, rektifiye

Olur mu bilmem, bu yoğun bakımda

Tiksinerek herkese bakan

Hayattan yorgun, yani insanlardan

Baktıkça midesi bulanan kişi

Kalır mı burada, bakar mı geri

Titrer mi şöyle derken gözleri

Her şeyinizi alın, verin bana beni geri