Ayten DURMUŞ

Sevgili! Kar mı yağdı yüreğinin yazına
Baharın neden çekti zemheri ayazına

Sen benim gözlerinden sonsuza baktığımsın
Kuru çayla coşarak denize aktığımsın

Kar eriyip kalkınca açan çiçeğim sensin
Yüreğimde herkesten gizlediğim yer sensin

Beni yoran dünyada yaşamak isteğimsin
Sen benim gözüm değil gözümde bebeğimsin

Bilmem ki bilir misin içimi yakan derdi
Kaç kez meydan okudum, kaç kere yere serdi

Yıllardır senin için katlanıp dayanırım
Yaşadığım her sabah azaba uyanırım

Bu ömrün sonunda sen, belki bunu bilmezsin
Ölürüm bir gurbette belki de sen gelmezsin

Diyemem canım yanar, gel artık yanımda dur
Ağzımın tadı olsun, gerisi elbet olur

Tek aydınlık günüsün sen dünya zindanımın
Gönlümdeki sargısı hep kanayan yanımın

Hangi kuyuya düştün tutayım ver elini
Hangi acı susturmuş, baldan tatlı dilini

Benim sessiz çığlığım gelir mi kulağına
Masal değil ki vursun yankısı Kaf Dağı’na

Yavaşça ölüyorum bir kâbusun koynunda
Bu gidişin vebali bilmem kimin boynunda

Umut ne, bir cevap ver, yüzümü güldür canım
Yaşanmayan dünyamda ölümü öldür canım

Sonra ben dirileyim doğmuş gibi anamdan
Yarasa karanlığı gitsin benim dünyamdan

Bir de selamın gelsin, doğrulsun yorgun gönlüm
Bana gelmek isterse mutluyken gelsin ölüm

Sevgili! Kar yağmasın yüreğinin yazına
Baharın hiç çekmesin zemheri ayazına

Zemheri ayazına…